Gajray, Pashto Afsana Gajjray By Qalandar Momand. Pashto Short Story.
افسانه ګجري
لیکوال: قلندر مومند
انتخاب محمد بلال
ﺷﯧﺮﺩﻝ ﭼﯥ ﺩَ ﺧﺎﻥ ﺩَ ډنډﯤ ﻟﻪ پټو ﻧﻪ ﺭﺍﻭﺍ ﻭړﯦﺪﮤ ﺍﻭ ټاﭘﻮ ﺗﻪ ﺭﺍﻧﺰﺩﯤ ﮐﯧﺪو ﻧﻮ ﺩَ شېرينۍ ﮊړﺍ ﻳﯥ ﺗﺮ ﻏﻮږﻭ ﺷﻮﻩ . ﺧﺪﺍﮮ ﺧﺒﺮ ﭼﯥ ﻫﻐﯥ ﻭﻟﯥ ﮊړﻝ ﺧﻮ ﺷﯧﺮﺩﻝ ﺩﺍﺳﯥ ﻣﺤﺴﻮﺳﻪ کړﻩ ﻟﮑﻪ ﭼﯥ ﻫﻐﻪ ﻻ ﺗﺮ ﺍﻭﺳﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺯَړﻩ ﺧﺒﺮﻩ ﮊﺍړﻱ ﺍﻭ ﻫﻐﮥ ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮ کښېﻣﺦ ﭘﻪ ﻭﺭﻭﺳﺘﻮ ﮐﻠﻲ ﺗﻪ ﻭﮐﺘﻞ . ﻻﻧﺪﯤ ﮐﻠﻲ کښې ﻳﻮ ﻧﻴﻢ ﮐﻮﺭ کښې ډﻳﻮﻩ ﺑﻠﯧﺪﻩ . ﻫﻐﮥ ﺩَ ﮊړﺍ ﺍﻭﺍﺯ ﭘﺴﯥ ﺳﺘﺮګې ﻭﺯﻏﻠﻮﻟﯥ ﺍﻭ ﭼﯥ ﭘﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻳﯥ ﺧﭙﻞ ﮐﻮﺭ ﺳﻬﻲ کړﮤ ﻧﻮ شېرينۍ ﻳﯥ ﭘﻪ ﺳﺘﺮګوکښې ﻧﯧﻐﻪ ﻭﺩﺭﯦﺪﻩ .
"ﺑﺎﺑﺎ ! ﻣﺎﻟﻪ ګجرې"
"ﺑﭽﮯ ! ﮐﮥ ﺯﮤ ښارﺗﻪ ﻻړﻡ ﻧﻮ ګجرﯤ څه ﭼﯥ جوړﻱ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺩﺭﻟﻪ ﺭﺍﻭړﻡ ".
"ﻧﺎ ! ﻣﺎ ﻟﻪ ګجري" ﺩَ شېرينۍ ﺍﻭﺍﺯ کښې ﺩَ ﻣﻮﺩﻭ ځيل ﺭﺍﻏﻮنډ ﻭﮤ ﺍﻭ ﻫﻐﯥ ﺭﻭنګه ﺭﻭنګه ﺷﺮﻭﻉ کړﮤ .
ﺑﭽﮯ ! ﭼﭗ ﺷﻪ ﮐﻨﻪ، ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭړﻡ ﺩﺭﻟﻪ ﮐﻨﻪ، ﺩَ ﺷﯧﺮﺩﻝ ﻟﻪ ﺍﻭﺍﺯﻩ ﺻﻔﺎ ښکاريده ﭼﯥ ﻫﻐﻪ ﺗﺮﯤ ﭘﻪ سه ﭼﻞ ځاﻥ ﺧﻼﺻﻮﻝ ﻏﻮﺍړﻱ .
"ﻧﻮ ﮐﻠﻪ؟"
"ﭼﯥ ﮐﻠﻪ ښاﺭ ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻢ ."
"ﻧﺎ، ﺗﮥ ﺩﺭﻭﻍ ﻭﺍﻳﯥ، ﺗﮥ ﻣﺎﻟﻪ ګجري ﻧﮥ ﺭﺍﻭړﯤ ."
ﺍﻭ ﻫﻐﯥ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﻻﺱ ﭘﻮﺭﯤ کړو.
ﺷﯧﺮﺩﻝ څه ﻭﺧﺖ ﺧﻮ ﭼﭗ ﻭﮤ ﺧﻮ ﺑﻴﺎ شېرينۍ ﺗﻪ ﻧﺰﺩﯤ ﺷﮥ، ﻫﻐﻪ ﻳﯥ ﻟﻪ کټه ﺭﺍﻭﭼﺘﻪ کړﻩ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺯﻣﮑﻪ ﻳﯥ ﺭﺍﻭﻭﻳﺸﺘﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﺎ ﻟﮑﻪ ﭼﯥ ﮐﺮﮐﮋﻥ ﺷﮥ، ﭘﻪ منډﻩ ﻟﻪ ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻭﻭﺗﮥ ﺍﻭ ﺩَ جنګۍ ﻻﺭ ﻳﯥ ﻭﻧﻴﻮﻟﻪ . ﺍﻭ ﭼﯥ ﻫﻐﻪ ﺩَ ﮐﻠﻲ ﻧﻪ ﺭﺍﻭﻭﺗﻠﻮ ﻧﻮ ﺳﻮﭺ ﻳﯥ ﮐﻮﻟﻮ ﭼﯥ ﺍﺧﺮ ﺩﯤ کښې ﺩَ شېرينۍ څه ﻗﺼﻮﺭ ﺩﮮ؟ ﻣﺎ ﻫﻐﻪ ﻭﻟﯥ ﻭﻫﻠﻪ؟ ﺧﺪﺍﮮ ﺧﺒﺮ ﭼﯥ ﻣﺎ ﻭﻟﯥ ﻭﻫﻠﻪ ﺍﻭ ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺳﻮﭺ ګرﻭﻡ ﻭﻧﻴﻮﻟﻮ . ﺳﺮ ﻳﯥ ﻧﺎڅاﭘﻪ ﺩﺭﻭﻧﺪ ﺷﮥ ﺍﻭ لږ لږ ﺩړﺩ ﻳﯥ ﺷﺮﻭﻉ کړﮤ . ﻭﻟﯥ ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺳﻮﭺ ﻻ ﺧﺘﻢ ﺷﻮﮮ ﻧﮥ ﻭﮤ .
"ﺧﺪﺍﮮ ﺧﺒﺮ ﭼﯥ ﺩَ ښځو ﺩﺍ ګجرﯤ ﻭﻟﯥ ﺩﻭﻣﺮﻩ ﺧﻮښې ﻭﻱ؟ "
ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺳﻮﭺ ﺩَ ﺗﺤﺖ ﺍﻟﺸﻌﻮﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﭘﺮﺍﻧﺴﺘﮥ ﺍﻭ ﻫﻐﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﯥ پکښې ﺭﺍﻭکښه ﭼﯥ ﻟﻪ ﻧﻦ ﻧﻪ ﺍﻭﻭﮤ ﮐﺎﻟﻪ مخکښې ﻫﻢ ﺩﻏﺴﯥ ﻳﻮ ﻧﻤﺎښاﻣﻲ کښې ﭼﯥ ﻫﻐﮥ ﻗﻠﺒﻪ ﺭﺍﻭﺳﺘﻠﻪ ﻧﻮ ﺩَ شېرينۍ ﻣﻮﺭ ﭼﯥ ﻻ ﻫﻐﻪ ﻭﺧﺖ ﺩَ شېرينۍ ﻣﻮﺭ ﻧﮥ ﻭﻩ، ﺗﺮﯤ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﻏﺴﯥ ځېل ﺩَ ګجرﻭ ﻏﻮښتنه کړﯤ ﻭﻩ . ﺧﻮ ﻫﻐﻪ ﻭﺧﺖ ﻧﮥ ﺧﻮ ﻫﻐﮥ ﺭېښمېنیﺗﻪ ﻏﺼﻪ کړﯤ ﻭﻩ ﺍﻭ ﻧﮥ ﻳﯥ ﭘﺮﯤ ﻻﺱ ﭘﻮﺭﺗﻪ کړﮮ ﻭﮤ، ﻧﻮ ﺩﺍ ﻧﻦ څه ﭼﻞ ﻭﮤ؟ ﻫﻐﮥ ﻟﻪ ځانه ﭘﻮښتنه ﻭکړﻩ ﺍﻭ ﭼﯥ څه ځوﺍﺏ ﺗﺮﯤ ﺟﻮړ ﻧﮥ ﺷﮥ ﻧﻮ ﻣُﺴﮑﮯ ﻏﻮﻧﺪﯤ ﺷﮥ ﺧﻮ ﻟﻪ ﻻﻧﺪﯤ ﮐﻠﻲ ﻧﻪ ﺩَ شېرينۍ ﺩَ ﮊړﺍ ﺍﻭﺍﺯ ﺩﺍ ﻣُﺴﮑﺎ ﺗﺎﻻ ﺗﺮﻏﻪ کړﻩ ﺍﻭ ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺫﻫﻦ ﺑﻴﺎ ګرﻭﻡ ﻭﻧﻴﻮﻟﻮ .
ﺷﯧﺮﺩﻝ ﭼﯥ پټي کښې ﻟﻮ ﮐﻮﻟﻮ ﻧﻮ ﻫﻐﻪ ﻭﺧﺖ ﻳﯥ ﻫﻢ ﺩﺍﺳﯥ ﻣﺤﺴﻮﺳﻪ کړﻩ ﻟﮑﻪ ﭼﯥ شېرينۍ ﻭﺭﺗﻪ ﺩَ ﭘﻮﻟﯥ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻭﻻړﻩ ﻭﻱ .
"ﺑﺎﺑﺎ ! ﻣﺎﻟﻪ ګجرﯤ'' . ﺍﻭ ﻫﻐﮥ ﺗﺮﯤ ﻣﺦ ﻭﺍړﻭﻟﻮ . ﻣﺨﺎﻣﺦ ﺩَ ﺑﯧﺮﯤ ﺩَ ﭘﺎڼو ﻟﻪ مينځ ﻧﻪ ﺩَ ﺳﭙﻮږمۍ ﺧﻮږﻩ ﺧﻮږﻩ ﺭڼا ﺩَ ﻫﻐﮥ ﭘﻪ ﻣﺦ ﭘﺮﯦﻮﺗﻪ .
``ﻳﺮﻩ ﭼﯥ ﻧﻦ ﺑﻪ ﺩَ ﻣﻴﺎﺷﺘﯥ څوﯦﻤﻪ ﻭﻱ؟ `` ﻫﻐﮥ ﻟﻪ ځان ﻧﻪ ﭘﻮښتنه ﻭکړﻩ ﺍﻭ ﭼﯥ ﺩَ ﺧﭙﻞ ﺳﻮﺍﻝ ﺩَ ځوﺍﺏ ﺟﻮړﻭﻟﻮ ﭘﻪ ﻏﺮﺽ ﻳﯥ ﺳﭙﻮږمۍ ﺗﻪ ﻭﮐﺘﻞ ﻧﻮ ﺩَ ﺷﻴﺮينۍ ﭘﻪ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻣﺦ ﻭﺭﺗﻪ ﺩَ ﺍﻭښکو ﻗﻄﺮﯤ ﻭﺭ ﭘﻪ ﻳﺎﺩ ﺷﻮﯤ ﺍﻭ ﺳﭙﻮږمۍ ﻭﺭﺗﻪ ﻋﻦ ﺩﺍﺳﯥ ښکاﺭﻩ ﺷﻮﻩ ﻟﮑﻪ ﻣﺎﺗﻪ ګجره . ﻫﻐﮥ ﺗﻮﮐﺎڼي ﺗﯧﺮﯤ کړﯤ ﺍﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﯥ ﺍﻭښکې ﻫﻢ ﺍﻭ ﻫﻐﮥ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻟﻮ ﮐﻮﻝ ﺷﺮﻭﻉ کړه .
ﻫﻐﮥ ﻟﻮ ﮐﻮﻟﻮ ﺧﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻫﻐﮥ ﺗﻪ شېرينۍ ﺭﺍﻳﺎﺩﯦﺪﻩ ﺍﻭ ﺩﯤ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺳﺮﻩ ﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻐﮥ ځاﻥ ﮐﭽﻪ ﮐﭽﻪ ﻣﺤﺴﻮﺱ کړﻭ .
"ګجرﯤ څه ﺩﻭﻣﺮﻩ ﺑﺎﺑﺖ ﺧﻮ ﻧﮥ ﺩﻱ ﭼﯥ ﺯﮤ ﻳﯥ ﺷﻴﺮينۍ ﻟﻪ ﻧﮥ ﺷﻢ ﺭﺍﻭړﯤ ." ﻫﻐﮥ ﺳﻮﭺ ﮐﻮﻟﻮ ﺧﻮ زه ﻳﯥ څنګه ﺭﺍﻭړﻡ . ښار ﺗﻪ ﺯﮤ ﻧﮥ ﺷﻢ ﺗﻠﮯ" ﺍﻭ ښاﺭ ﺗﻪ ﺩَ ﻧﮥ ﺗﻠﻮ ﺩَ ﺧﻴﺎﻝ ﺳﺮﻩ ﺳﻢ ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺭګوﻧﻪ ﺭﺍښکی ﺷﻮﻝ، ﻫﻐﮥ ﻟﻮ ﺑﺲ کړﻭ ﺍﻭ ﭼﺎﺭﭼﺎﭘﯧﺮﻩ ﻳﯥ ﻭﮐﺘﻞ .
ﭼﭙﻪ ﭼﭙﻴﺎ ﻭﻩ، ﺩﮐﺮړﻭ ﺩَ ﺍﻭﺍﺯ ﻧﻪ ﺑﻐﯧﺮ ﻫيڅ ﺍﻭﺍﺯ ﻧﮥ ﺷﮥ ﺍﻭﺭﯦﺪﮮ، ﮐﻠﻪ ﮐﻠﻪ ﺑﻪ ﺩَ ﮐﻠﻲ ﻟﻪ ﺧﻮﺍ ﻧﻪ ﺩَ ﺳﺎﺯ ﺍﻭ ﺩَ ﺳﻨﺪﺭﯤ ﻧﻴﻤﻪ ټوکړﻩ ﺩَ ﻫﻮﺍ ﭼﭙﯥ ﺳﺮﻩ ﺭﺍﻏﻠﻪ ﺍﻭ ﺷﯧﺮﺩﻝ ﺑﻪ ﭘﻮﻩ ﺷﮥ ﭼﯥ ﺩﺍ ﻳﺎ ﺧﻮ ﺩَ ﺧﺎﻥ ﭘﻪ ﺣﺠﺮﻩ کښې ﺗﻤﺎﺷﻪ ﺩﻩ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺭيډﻳﻮ غږيږی ﺍﻭ ﺧﺪﺍﮮ ﺧﺒﺮ ﭼﯥ ﻫﻐﮥ ﻟﻪ ﺑﻪ ﻭﻟﯥ ﻏﺼﻪ ﻭﺭﻏﻠﻪ ﺍﻭ ﭼﯥ ﻳﻮ ځل ﻫﻮﺍ ﺩَ ﺳﺎﺯ ﺍﻭ ﺳﻨﺪﺭﯤ ﺳﺮﻩ ﺳﻤﻪ ﻳﻮﻩ ﻣﺎﺗﻪ ګُډﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﻫﻢ ﺭﺍﻭړﻩ ﻧﻮ ﺷﯧﺮﺩﻝ ﻟﻪ ﺧُﻠﯥ ﻧﻪ ﻳﻮ ﻏټ کنځلﺭﺍ ﺗُﻮ کړﻭ ﺍﻭ ﻟﻪ ځاﻥ ﻧﻪ ګيز ﭼﺎﭘﯧﺮ ﺩَ ﻏﻨﻤﻮ ﺭﯦﺒﻠﻮ ﺷﻮﻭ ﺑﻮټو ﺗﻪ ﻳﯥ ﻭﮐﺎﺗﮥ .
"ﻣﻮنږ ﺑﯥ ﺩﺧﻠﻪ ﮐﻮﻱ ﺳﺘﺎ ......" ﺍﻭ ﻫﻐﮥ ﻳﻮ ﺑﻞ کنځل ﻭکړﻭ ﺍﻭ ﺩَ ﻏﻨﻤﻮ ډﮐﻲ ﻳﯥ ﺭﺍﻏﻮنډﻭﻝ ﺷﺮﻭﻉ کړﻝ . ﻫﻐﮥ ﭼﯥ ﺩَ ﻏﻨﻤﻮ ﺩَ ﻗﻮﺩﻭ ﺩَ تړﻟﻮ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺩَ ﻏﻨﻤﻮ ﺩَ ډﮐﻮ ﻭﻧﺪﻧﮯ ﺟﻮړ کړﮤ ﻧﻮ ﻧﺎڅاﭘﻪ ﻭﺭﺗﻪ ﺑﻴﺎ ﺩَ ﺷﻴﺮينۍ ګجرﯤ ﺭﺍﻳﺎﺩﯤ ﺷﻮﯤ ﺧﻮ ﺩﺍﺳﯥ ﻭﺭﺗﻪ ﺭﺍﻳﺎﺩﯤ ﺷﻮﯤ ﭼﯥ ﻫﻐﮥ ﺩَ ﻏﻨﻤﻮ ګيډۍ ﻫﻢ ﭘﻪ پټي کښې ﭘﺮيښوﺩﯤ ﺍﻭ ﮐﻠﻲ ﺗﻪ ﺭﺍﺭﻭﺍﻥ ﺷﮥ .
ﮐﻠﮯ ﺑﺎﻟﮑﻞ ﺩﻡ ﻭﮤ . ﺷﯧﺮﺩﻝ ﭼﯥ ﮐﻮﺭ ﺗﻪ ﻭﺭﺳﯧﺪﮤ ﻧﻮ ﺩَ ﮐﻮﺭ ټوﻝ ﺑﻨﺪﻳﺎﻥ ﺍﻭﺩﮤ ﻭﻭ . ﺩَ ﺭيښمينۍﺧﻮﺍ کښې ﺷﻴﺮينۍ ﻫﻢ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻩ ﺍﻭ ﺩﮮ ﭼﯥ ﺷﻴﺮينۍ ﺗﻪ ﺩَ ښکلوﻟﻮ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻭﺭﻧﺰﺩﯤ ﺷﮥ ﻧﻮ ﻫﻐﯥ ﺧﻮﺏ کښې ﻳﻮﻩ سلګۍ ﻭﻭﻫﻠﻪ ﺍﻭ ﺩَ ﺷﯧﺮﺩﻝ ﺯړﮤ ﻳﯥ کړﻱ مړﻱ کړﻭ .
ﺷﯧﺮﺩﻝ ﭼﯥ ﺧﭙﻞ کټ ﻟﻪ ﺭﺍﻏﮯ ﻧﻮ ﺳﻮﭺ ﻳﯥ ﮐﻮﻟﻮ ﭼﯥ ﺩَ شېرينۍ ﺩَ ګجرﻭ ﺩﭘﺎﺭﻩ څه ﺑﻨﺪﻭﺑﺴﺖ ﻭکړﻱ. ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺫﻫﻦ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﺧﺒﺮﻩ نښته ﺍﻭ ﺩﻭﻩ ﺩﻭﻩ ﮐﯧﺪﮤ ﺑﻪ ." ﮐﮥ ﺷﻴﺮينۍ ﻟﻪ ګرجرﯤ ﻧﮥ ﺭﺍﻭړﻡ ﻧﻮ ﺩﺍ ﻧُﻮﻝ ﺧﻮ ﺯﮤ ﻧﮥ ﺷﻢ ﺯﻏﻤﻠﮯ ﺍﻭ ﮐﮥ ښار ﺗﻪ ځم ﻧﻮ ﻫﻐﻪ ﻫﻢ ﻧﮥ کيږﻱ" ۔ ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺫﻫﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ ﻭنښته ۔ " ﻳﺮﻩ ﻳﻮ ﺧﻮ ﺑﺲ ﺧﺪﺍﮮ ښه ﺩﮮ . ﮐﮥ ﻳﻮﻭﺯﺭﮮ ﻧﮥ ﻭﮮ ﻧﻮ ﺩﺍ ﻭﻳﺮﻩ ﺧﻮ ﺑﻪ ﻣﯥ ﻧﮥ ﻭﻩ ﮐﻨﻪ ﭼﯥ ﮐﮥ ﺯﮤ ﻧﮥ ﻳﻢ ﻧﻮ ﺧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﯥ ﺑﺎﻝ ﺑﭻ ﻟﻪ ﮐﻮټو ﻧﻪ ﻭﺑﺎﺳﻲ "۔ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺳﻮﭺ ﺳﻮﭺ کښې ﻫﻐﻪ ﺍﻭﺩﮤ ﺷﮥ ۔
ﺍﻭ ﭼﯥ ﻣﻼ ﺑﺎنګ ﻭﺋﻴﻠﻮ ﻧﻮ ﻫﻐﻪ ﺑﻴﺎ ﻭيښ ؤ . ﻫﻐﮥ څاﺩﺭ ﭘﻪ ﺍﻭږﻩ کړﻭ، ﺩَ ﺩﻭﻧﮑﺎﭼﯥ ﻧﻪ ﻳﯥ ﻟﻮﺭ ﺭﺍﻭﺍﺧﺴﺘﮥ ﺍﻭ ﺑﻬﺮ ﺗﻪ ﺭﺍﻭﻭﺗﮥ، ﺍﺻﻞ کښې ﻫﻐﮥ ﺷﻴﺮينۍ ﺳﺮﻩ ﺳﺘﺮګې ﻧﮥ ﺷﻮﯤ ﺑﺮﺍﺑﺮﻭﻟﯥ ﺍﻭ ﭼﯥ ﺩَ ﻧﻤﺮ ﺧﺎﺗﮥ ﻧﻪ لږ ﻭﺭﻭﺳﺘﻮ ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺩَ ګاﻭنډﻱ ﺯﻭﻱ ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﭼﺎﺉ ﺭﺍﻭړﯤ ﺍﻭ ﺩَ ﻫﻐﮥ ﺧﻮﺍ کښې ﺷﻴﺮينۍ ډﻭډۍ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻧﻴﻮﻟﯥ ﭘﻪ ستړو ستړو ﻗﺪﻣﻮﻧﻮ ﺭﺍﺭﻭﺍﻧﻪ ﻟﻪ ﻭﺭﺍﻳﻪ ﺭﺍښکاﺭﻩ ﺷﻮﻩ ﻧﻮ ﺩَ ﺷﯧﺮﺩﻝ ﭘﻪ ټوﻝ ﺑﺪﻥ کښې ﻟﮑﻪ ﭼﯥ ګرﻣﻪ ﺳﻴﮑﻪ ﻭﭼﻮﺭﻟﯧﺪﻩ ﺍﻭ ﭼﯥ ﻫﻐﮥ ﭘﻪ بيړﻩ ځاﻥ ﺗﺮ ﺷﻴﺮينۍ ﻭﺭﺳﻮﮤ ﻧﻮ ﺩﺍ ګرمه ﺳﻴﮑﻪ ﺳﺘﺮګو ﺗﻪ ﺭﺍﺭﺳﯧﺪﻟﯥ ﻭﻩ، ﻫﻐﮥ شيرينۍ ﻧﻪ ډﻭډۍ ﻭﺍﺧﺴﺘﻪ ﺍﻭ ﻫﻐﻪ ﻳﯥ ځاﻥ ﺗﻪ ﺭﺍﻧﺰﺩﯤ کړه. "ﺯﻣﺎ ﺑﭽﮯ " ﺩَ ﻫﻐﮥ ﻟﻪ ﺧُﻠﯥ ﻧﻪ ﺻﺮﻑ ﺩﻭﻣﺮﻩ ﺍﻭﺍﺯ ﻭﺧﺘﻮ ﺍﻭ ګرﻣﻪ ﻭﻳﻠﯥ ﺳﻴﮑﻪ ﺩَ ﻫﻐﮥ ﻟﻪ ﺳﺘﺮګو ﻧﻪ ﺭﺍﻭڅڅيده۔
ﺍﻭ ﭼﯥ ﻫﻐﮥ ﭼﺎﺉ څښلی ﻧﻮ ﺷﻴﺮينۍﺩَ ﺩُﺭﻭﺯﯤ ﻧﻪ بنګړﻱ ﺟﻮړﻭﻝ ﺍﻭ ﭼﯥ ﺷﯧﺮﺩﻝ ﻭﺭﺗﻪ ﻭﮐﺘﻞ ﻧﻮ ﻫﻐﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﯥ ﻭﺍﮐﻪ ﺷﮥ، ﺩَ ﻫﻐﮥ ټوﻝ ﺑﺪﻥ ﭘﻪ ﺭﭘﯧﺪﻭ ﺷﮥ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻳﯥ ﺩړﺩ ﺭﺍﻏﮯ .
"ﺑﭽﮯ!ﺩﺍ ﻟﻮښي ﻳﻮﺳﻪ"۔ ﻫﻐﮥ ﺑﺮﯦﺖ ﺍﻭ ﻭﺭﻭځې ﭘﻪ ﻳﻮ ﻻﺱ ﻭﭼﯥ کړﯤ ﺍﻭ ﭼﯥ ﺷﻴﺮينۍ ﻟﻮښو ﺗﻪ ﺭﺍﻧﺰﺩﯤ ﺷﻮﻩ ﻧﻮ ﺷﯧﺮﺩﻝ ﻧﺎڅاﭘﻪ ﻓﯧﺼﻠﻪ ﻭﮐړﻩ .
" ﺑﭽﮯ! ﺳﺒﺎ ﻟﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﺩﻩ، ﺳﺒﺎ ﺑﻪ ښاﺭ ﺗﻪ ځم، ﺩﺭﻟﻪ ﺑﻪ ګجرﯤ ﺭﺍﻭړﻡ ښه، ځه ﮐﻮﺭ ﺗﻪ ﺑﭽﮯ ﻣﯥ" ﻫﻐﮥ ﭘﻪ ﺷﻮنډﻭ ﺷﻮنډﻭ کښې ﻟﻪ ﻭﺭﺍﻳﻪ ښکل کړﻩ ۔
ﺍﻭ ﭼﯥ ﺳﺒﺎ ﺷﻴﺮينۍ ﭘﺎڅيده ﻧﻮ ﭘﻪ ﮐﻠﻲ کښې ﺍﻟﻐﺎﻭ ﺗﻠﻐﺎﻭ ﻭﮤ، ﺩَ ﺧﻮﺍﻭﺷﺎ ﮐﻮﺭﻭﻧﻮ کښې ﮊړﺍګانې ﻭﯤ . شېرينۍ ﭼﯥ ﻣﻮﺭ ﺗﻪ ﻭﮐﺘﻞ ﻧﻮ ﺩَ ﻫﻐﯥ ﺳﺘﺮګې ﻫﻢ ﺳﺮﯤ ﻭﯤ .
"ﻣﻮﺭﯤ ! ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯥ څه ﺷﮥ" ﻫﻐﯥ ﭘﻪ ﺣﯧﺮﺍﻧﺘﻴﺎ ﭘﻮښنه ﻭکړﻩ . "ﺑﻬﺮ ﺩﮮ" ﺭيښمينې ﭘﻪ ﻏﺮﻳﻮﮊﻥ ﺍﻭﺍﺯ کښې ﻭﻭﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﭼﯥ شېرينۍﺗﻪ ﻳﯥ ﻣﺦ ﺭﺍ ﺍړﻭﻟﻮ ﻧﻮ ﺑﻴﺎ ﻫﻐﻪ ﻟﮥ ﮐﻮڅې ﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﻭﻩ ۔
ﺍﻭ ﭼﯥ شېرينۍ ﺣﺠﺮﯤ ﺗﻪ ﻣﺨﺎﻣﺦ ﺷﻮﻩ ﻧﻮ ﻟﮥ ﻭﺭﺍﻳﻪ ﻳﯥ
ﺧﭙﻞ ﭘﻼﺭ ﻭﻟﻴﺪﮤ، ﻫﻐﯥ ﻭﺭمنډﻩ کړﻩ ﺍﻭ ﭼﯥ ﺩَ ﭼﺎ ﻭﺭﺗﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﮐﯧﺪﮤ ﻧﻮ ﻫﻐﻪ ﺑﻴﺎ ﺩَ ﭘﻼﺭ غيږ کښې ﻭﻩ۔
"ﺑﺎﺑﺎ ! ﻣﺎ ﻟﻪ ﺩﯤ ګجري ﺭﺍ ﻧﮥ ﻭړﯤ "
"ﺑﭽﮯ ! ﺩﺍ ﺩﮮ ﺭﻭﺍﻥ ﻳﻢ " ﻫﻐﮥ ﻟﮥ څاﺩﺭ ﻧﻪ ﻻﺳﻮﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﺭﺍﻭښکل ﭼﯥ ﺩَ شېرينۍ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻳﯥ ﺭﺍﮐﺎږﻱ ﺧﻮ ﺯﺭ ﻳﯥ ﺑﻴﺎ پټ کړﮤ .
"ځاﻥ ﻟﻪ ﺩﯤ څنګه ښې ګجرﯤ ﺭﺍﻭړﯤ ﺩﻱ، شېرينۍ ﺗﺮﯤ څاﺩﺭ ﺭﺍښکلو، ﻣﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺳﯥ ﺭﺍﻭړﻩ ښه ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮ ﭼﯥ ﺩﺍ ﺯنځير ﻭﺭﺳﺮﻩ ﻧﮥ ﻭﻱ"۔
ﺍﻭ ﺧﺪﺍﮮ ﺧﺒﺮ ﭼﯥ ﺷﯧﺮﺩﻝ ﻭﻟﯥ ﻣُﺴﮑﮯ ﺷﮥ!
نوټ: افسانې لوستو نه بعد د خپلې خوښې هغه خبره، يا جمله چې ستاسو په زړه لګېدلي وې په کمنټ کښې ولېکۍ
دا قيصه چې دلته چا نشر کړي ، دا ډيره خه خبره ده، خو چې د چرته نه ئي تياره کاپې کړي ، کم از که هغه سورس منشن کول اخلاقي فريضه ده...چې دلته شيئر کوونکي نه ده تر سره کړې..
ReplyDelete