Pukhto Matalona.

 Pukhto Matalona.

دا متل دے چې له درده زبېرګي خېژي

ګڼه څۀ وو د رحمان د شاعرۍ

خوله خوږه، دنیا خوږه

د میګی کور د غمه نه خالی کیګی

زوړ اینځر د چتو نه خالی کیګی

خراړې د یو ډز سره لاړې

کور که پرادې وو ګیډه دې خپله وه

غم او ښادی خور او رور دی

د مرچکو په زه ځم او سوزی نور خلک 

څه جرنده پڅه وه او څه دانې لمدې وې

ماک که ګلۍ والې د طالب ښپې یی نه دی

سل په لالی پورې او دا لس پرې د بنګړو

هر سړۍ چي بې روزګار سي يا به غل يا به بيمار سي

متل دي

سپلى که د سرو ده 

خو د خپو ده

چی اوښان ساتی نو دروازے به ورته دنګے ساتے

وايي چي څه کري هغه به ريبي

چې نوې نه کولې نو زړې به ېې چا ېادولې

متل دې واې چې کمه مرغې ده سیله بیله ځې ، سر یې په دریاب لګې. 

ملا د جومات نه نه ځی او بلا جومات ته نه ځی

يا ده وره نه پناه يا ده غره نه پناه